Son bir yılda tekrar okumaya başladım ve elimde artık mutlaka okuduğum bir kitabım var.
Ancak yine de iki tane blog sahibi olmama rağmen yazarlık-okurluk dengesinde hala önemli ölçüde okurum.
Evimde defterler hazırda bekliyor ama ben bunlara -günler, haftalar, aylar geçmesine rağmen hiçbir hikaye kaydedemiyorum. Çünkü aklıma bir hikaye gelmiyor.
Korkarım hiçbir zaman yazamayacağım. Ama olsun Edebiyatın okurluk kısmında yer almak da güzel.
En son Orhan Kemal’in 1960’ta yazdığı Dünya Evi Romanına başladım. Yazarın ta 58 yıl önce ortalama insan hayatına bakışını irdeledim.
Bence okumak büyük keyif ne olursa olsun. İnsanların çok çabuk parlayıp söndüğü bu gökyüzünde, edebiyat çorbasının içinde benim de bir gün tuzum bulunur mu? Bilemiyorum. Ama ben bir okurum. Umarım okuya okuya bir gün yazılıyordur da…
Son okuduğum romansa bir Livaneli romanıydı yine… Kardeşimin hikayesi. İlginç bir sonu olan ilginç bir roman. Okumak isteyenlere tavsiye ederim.
Bunun dışında yine Kitapyurdu’ya girip kendime bir sürü kitap aldım. Kitaplarım kargoda geliyor…
Şimdilik bu kadar herkese selamlar olsun…
yucelgunduz 