Memleket Hikayeleri kitabını okumakta olduğum Refik Halit Karay’ın dilinden çok etkilendim.
Yazarla ilgili bilgilendirici bir yazıyı aşağıdaki linkte bulabilirsiniz.
Kategori: Genel
Öğretmenler Günü Üzerine…
Bugün 24 Kasım Öğretmenler Günü.
Bu günde hatırlanmak elbette bir öğretmen için harika bir duygu. Özellikle eski öğrencilerinizin aradan yıllar geçtikten sonra sizi hatırlaması, Size bir mail vb yöntemle ulaşması paha biçilemez bir duygu. Bu nedenle herkese bu günde eski öğretmenlerini hatırlamalarını tavsiye ederim. Özellikle eski öğretmenlerinizi hatırlamanız o öğretmenlere işlerini yaparken ayrı bir güç kuvvet verecektir. Şayet emekli oldularsa da son derece mutlu olacaklardır.
Kütüphanedeki Kız (Öykü)
O gün öğretmenimin verdiği ödev için kütüphaneye gitmiştim. İki katlı küçük bir binaydı. İçeriye kitap kokusu hakimdi. Sıra sıra dizilmiş raflara kitaplar yerleştirilmişti. İlk defa bu kütüphaneye geliyordum. Ortada insanların ders çalışıp kitap okuduğu masalar vardı. Onu ilk orada gördüm. Sarı saçları kıvır kıvırdı. Kırmızı dudaklarına sanki ruj sürülmüş gibiydi. O da bana baktı ve gülümsedi. O an içimden bir heyecan duygusu geldi geçti. Acaba hangi okulun öğrencisiydi? Yanına gitsem, konuşsam acaba beni tersler miydi?
Hayır hayır, Ben bunu yapamazdım. Heyecandan düşüp ölecek gibiydim.
Hemen kütüphane raflarının arasına girdim. Kitaplara bakıyormuş gibi yapıyor. Ama onu gözlemliyordum. O dersine dalmıştı.
Bir taraftan kendime kızıyordum,
Allahım ben neden böyleyim? Kızın adını bile öğrenemiyorum. Yanına gidip konuşmamsa olanaksız.
Neyse kitaplara bakıp duruyorum. Ernest Hemingway’in bir kitabı geçti elime. Ödevi falan unuttum zaten. Hemingway’i alıp masalara geçtim. Güzel kızın karşı çaprazına oturdum.
Yine bana baktı Allah’ım, Göz göze geliyoruz. Şimdi düşüp bayılacağım. Nereden çıktı bu kız?
Neyse, Kitabımı açtım. Hemingway’in öykülerini severim. Önce bir sonra ikinci öyküyü okudum. O hala ders çalışıyordu ama öğlen de oldu.
Ben de dersimi araştırmak üzere yine yerimden kalktım ve araştırmama baktım. O kıvır kıvır sarı saçlı güzellikle konuşmama imkan yoktu.
En sonunda toparlanıp gitti. Arkasından bakakaldım. Acaba bir daha gelir miydi bu kütüphaneye? Devam eden günlerde birçok kez kütüphaneye gitmeme rağmen onu hiç görmedim.
24-11-2019
ANKARA
Tarık Öğretmen (Öykü)
Tarık Öğretmen
Yine son ders zili çaldı. İşte ders başlıyor. Çocuklar yerlerine oturdular. Ben Tarık Öğretmen, bugün ayrı bir yoruldum sanki. Çocuklar da yoruyorlar insanı. Bir susmuyorlar ki.
Notlarıma baktım. Ali’nin yanına soru işareti koymuşum.
Hadi Ali diyorum kalk anlat bakalım: Mudanya Mütarekesi.
Anlatmaya başlıyor Ali. Güzel güzel tatlı tatlı anlatıyor konuyu,
Aferin Ali çalışmış. Bir artı almayı haketti.
Ali de ne büyüdü, bu sene boy attı. Öğrenciler 8. sınıf oldular. Hepsi boy attılar.
Onlar böyle büyüyorlar işte.
Tarık öğretmen arabayı muayeneye götürecek bugün. Bankada para kalmamış. Bu ay da maaş ne çabuk eridi.
Şimdi kızlardan birine söz vermeli. Emine, Arkada oturan güzel kızım kalksın bakalım. O da devam etsin. Söyle bakalım Nereler kazanıldı?
-Ne kazanıldı Öğretmenim?
-Mudanya Mütarekesi ile nereler kazanıldı evladım?
-III, Şey…
Çalışmamışsın Emine sana yakışmadı.
Cevaplayacak var mı? Birçok kişi parmak kaldırdı.
Elif söylesin.
Söylüyor Elif Hatasız.
Sonra Tarık Öğretmen yerine geçiyor, masasına. Alelade bir öğretmen masası. Örtü de amma kirlenmiş.
O sırada zil çalıyor. Herkes çıksın,
Mert yanına geliyor. Akıllı çocuğum söyle bakayım.
Öğretmenler gününüz kutlu olsun öğretmenim.
Bir resim çizmiş, Beni çizmiş yanına da kendini el ele tutuşmuşuz.
Çok teşekkürler Mertçiğim.
Böyle güzel hediyeler de alıyoruz bazen.
Neyse şimdi ders bitti. Tarık öğretmen yavaş yavaş okuldan çıkıyor. Bir gün daha böyle bitiyor işte…
24 Kasım anısına…
ANKARA…
Benim Kütüphanem
Benim kütüphanem evin iki odasına yayılmıştır. Birisi çalışma odası diğeri de Gardrobumun bulunduğu boş bir odadır. Kütüphaneyi yalnız böyle yerleştirebilmişimdir. Yine de iş görüyor. Kütüphanemde kitaplar yazarlarına göre tasnif edilmiştir. Kütüphanemin baş yazarı Zülfü Livaneli’dir. Ama pekçok yazardan okuma yapmaktayım. Kütüphanemde yüzde on ile 15 okunmamış kitaplar bulunmaktadır. Zaman zaman yeni siparişler vererek veya sahaflara gidip kitap alımı yaparak kütüphaneye yeni kitap girişi sağlamaktayım. Okuduğum kitapları, dolayısıyla da kütüphaneme girecek kitapları seçerken edebiyat dergilerinde tanıtılanlardan da faydalanmaktayım. Böylece arada sırada çok bilinmedik yeni yazarlar da kütüphaneme giriş yapabilmektedir. Benim kütüphanem okuduğum kitapları yansıttığı için her geçen gün kütüphanemi izlemeyi daha da sevmekteyim. Ancak kütüphanemi genişletmek için yerim dar. Bu nedenle zaman zaman kitapları sahaflara satmak suretiyle kitap sayısını azaltmak da düşüncelerim arasında var. Benim kütüphanem okuma hobimin ayrılmaz bir parçasıdır. Kişisel kütüphaneme sahip olduğum bir ev, aynı zamanda benim zevkimi de yansıtmaktadır.
Deniz Gözlü Kız (Öykü)
Deniz gözlü kız
Televizyonda yine tele-tabi lerin şovu vardı.
Sabahları iki saati bu programa ayırdıklarına inanamıyordu.
TV’yi kapatıp kumandayı kanepenin üzerine fırlattı.
Gidip buzdolabını açtı. Taze sebze meyve namına hiçbir şey yoktu dolapta.
Kal-u bela’dan beri pazara gidilmemişti sanki.
Yağı ve Çilek reçelini çıkardı. Çilek reçelini pek severdi.
Bugünkü kahvaltısı da bu olacaktı.
Tam bu sırada telefon çalmaya başladı.
Arayan İşyerinden Ali idi.
İş arkadaşları Yusuf hastalanmıştı. Acaba iki saat erken gelebilir miydi?
Tam da bugün geç başlama günüyken.
-Peki oldu efendim.
Pek fazla vakti kalmamıştı. Hemen giyindi.
Vosvosu onu dışarda bekliyordu.
Boyası ışıl ışıl parlayan bir kırmızı vosvos.
Adı Kuzey’idi. Hadi Kuzey’im dedi.
Vosvos Grrrr diye çalışmaya başladı.
Garajdan geri geri çıktı.
Gazeteci çocuk’a bi korna öttürdü.
BİP!…
Bugün traş olmamıştı. Amaan be bugün de olmayıversindi.
Çalıştığı market iki mahalle ötedeydi.
Vosvosuyla yaklaşık 10 dakikada marketin önüne varıverdi.
Seamart marketleri hoş geldiniz yazısının karşısına arabayı park etti.
Markette kasadaki Ali ile karşılaştı.
Birbirlerine günaydın dediler.
Gidip iş önlüğünü giydi. Bugün kasada başlayacaktı.
Tam o sırada O’nu gördü.
O masmavi gözler! Deniz maviliğinden utanırdı o rengi görseydi.
Günaydın dedi genç kız. Hamza cevap verdi. Ama bacakları birbirine dolanmış dilininse bağı çözülmüştü sanki. Kredi kartından adının Fatma olduğunu öğrendi. Genelde insanlar kendi kartlarını kullanırdı. Ona birşeyler söylese, Herhangi bir şeyler, sanki gönlü kuş olup uçacaktı.
Hamza kime kolay açılmıştı ki? Güzel kadın fişini alıp gitti.
Acaba onu bir daha bu markette görebilecek miydi?
Bu çevrede mi oturuyordu? Aldığı malzemeler eve götürecek türden, deterjan gibi şeylerdi. Bu nedenle büyük ihtimal Fatma Altıntaş buralarda oturuyordu.
Gün boyu markette birçok market işi yaptı. Zaman zaman arkadaşlarıyla şakalaştı. Sonra da vosvosuna binip evin yolunu tuttu.
Akşam her akşamki gibi survivorun son bölümünü seyrederken marketten getirdiği birasını yudumluyordu.
Yenimahalle İlçe Halk Kütüphanesi’ne Ziyaret…
Bugün Yahyalar’daki Halk Kütüphanesi’ne uğradım. Malesef kütüphane bana pek küçük ve cılız geldi. Yenimahalle gibi bir ilçeye bu kadarcık kütüphane yetersiz kanımca. Olsun yine de devlet tarafından sağlanan bu ücretsiz hizmeti kendi okumalarım için verimli kullanmaya çalışacağım. İlk ödünç almamı Refik Halit Karay’ın Memleket Hikayeleri kitabıyla yapıyorum. Bu kütüphane okuma dünyama renk katar inşallah.
Seminerde…
Psiko-sosyal acil durumlarla ilgili konferanstayım.
Ben Mardinliyem… (Öykü)
Ben Mardinliyem.
Ben Mardinliyem diyordu çocuk.
Turistlere yer gösterip bu işten günlük iyi bir harçlık kazanıyordu.
Yine Mardin’de turist avına çıkmıştı.
Birinin yanına geldi mi onu kolay kolay bırakmaz,
Kene gibi yapışırdı. En son okula aylar önce gitmişti. Okumak ona göre değildi. O sokaklardan çıkarıyordu kazancını.
-Ben Mardinliyem, Mardinliyem.
Evde anası ve iki de kuması vardı. Toplam 8 kardeştiler. Babası hangi birini okutsundu. Bazen sabahları okulun yanından geçer ordaki Ayşe’yi arardı gözleri. Bir alt sınıftaki bu çakır gözlü kız gönlünde yer etmişti. Okula bakıp iç geçirmeleri hep ondandı.
Babası adına Mehmet demişti. Arkadaşları ona Memoo derler. Çok arkadaşı yok Memonun. Olanlar hep turistlere yer gösterme işinden.
Bugün Dar sokaklı mahallelerde kovalamaca yaşadı zabıta ile. Zabıta memurları turistlere yapışan çocuklarla ne kadar baş edebilir ki? Arkalarını döndüklerinde yine rehberlik yapmaya devam edecek memo, Arka sokaktan dolaşır yine aynı yere gelir.
Bugün memo salih ile hiç karşılaşmadı. Salih Memo’nun kankası. O da turistlere yer gösterir, Bazen kazandıklarını paylaşırlar.
Ben Mardinliyem der Memo, Okula gitmez, gidemez. Onun yeri sokaklardır.
Bir de mahallede abileri var. Yol yordam gösterirler ama bazen de fena döverler Memo’yu. Memo da büyük olsa onlara gösterecek Dünya’nın kaç bucak olduğunu onlara…
Mardinli çocuk Memo yine çarşıda işte bir ingiliz turiste yapışmış. En çok para yabancılarda var. Bazen iyi bahşiş verirler bir haftalık yevmiye çıkar. İngilizceyi de iyi öğrenir memo. Whats your name demeyi de bilir. My name is Memo der.
İngiliz no, no no diyor. Bizimki bırakmaz.
En sonunda adamın yakasını bırakıyor. Ama onun gibi en az 6 çocuk İngiliz çiftin peşinde. İngiliz’i geldiğine pişman ediyorlar. İngiliz kolay para olarak görüldüğü bir habitatta olmanın bedelini ödüyor. Paçayı bugün de zor kurtardı.
Akşam oluyor. Memo kahveye babasına uğrayacak. Üç beş kuruş bahşiş kazandı. Ahh o İngiliz’i de kerizleyecekti ki esas o zaman bayram yapacaktı.. Neyse babasının sigara parasını çıkarmayı başardı.
İşte Memocan için bir gün daha böyle geçti.
Ben Mardinliyem dedi günün sonunda.
18/Kasım/2019 Ankara.
Stephen King’in Bay Mercedes’i…
Stephen King’in Bay Mercedes’ini okuyorum bir süredir. Yazar bu sefer epey polisiye bir kitap yazmışa benziyor. Bana alıştığım ve sevdiğim King lezzetinden biraz farklı geldi bu kitap açıkçası. Kitabın Kim Bulduysa onundur adlı bir de ikinci kitabı var. Bu da kütüphanemde beklemede.
